De zomer van 2010. De Nederlandse ogen waren gericht op het WK in Zuid-Afrika. We speelden de halve finale tegen Uruguay, een spannende wedstrijd. Volgepompt met adrenaline zat ik met wat vrienden in Rotown, we waren licht aangeschoten. Ik hoef je niet te vertellen dat de wedstrijd een succes was. Tering, wat waren we blij.
Na afloop van de wedstrijd probeerde ik te worstelen door de massa van dronken mensen op de Nieuwe Binnenweg. Het was net alsof we het WK al hadden gewonnen. Mensen klommen massaal op tram 8 uit blijdschap, dronkenschap en broederschap. Het was een van de gekste gebeurtenissen uit mijn leven tot nu toe. Ik begaf me naar de Westzeedijk waar het doodstil was, geen mens te bekennen. Ik liep rustig richting mijn huis in Rotterdam-West totdat mijn wandeling werd onderbroken. Ik liep de Pieter de Hoochweg in en opeens stond er een oude man voor mijn neus met een prachtig vermiljoen tenue aan die duidelijk te veel op had.
Hikkend en snotterend vroeg hij me of ik zijn verhaal wou aanhoren. Met mijn aangeschoten hoofd ging ik op zijn verzoek in. Hij pakte een gekreukeld, half doorweekt papiertje uit zijn binnenjaszak en begon voor te dragen:
Ahum, dit gedicht heet ‘Verdomd vermiljoen’.
Nederlandje, we zijn verenigd
stabiele grenzen en een goed geweten
Nooit kwade gedachtes, we zijn zo tolerant
Willem van Oranje, geboren protestant
Sinaasappel of gewoon een mandarijn
Vermiljoen is de kleur die we zijn
we leven onze kleur en we halen de finale
van de wereldkampioenschap maar we falen
Maar we zijn zo vol van wie we zijn
we durven eigenlijk niet te kijken
naar wie we echt zijn
de waarheid ontwijkend
Het onderscheiden van rassen, religies en geaardheid
dat kunnen we als de beste, vraag ons de wegwijs
Acceptatie is het accepteren verleerd
en geloven we in de verdraaide waarheid van Geert
Je kan er grappig over doen of we kunnen gaan verzoenen
we lopen op de klompen en naast onze schoenen
In het westen van het westen, groeperingen pesten
Vrijwel of op zich het voor de rest verpesten
Gierige mensen, we zijn uit op de buit
en als het ons meer geld bespaart gooien we Mauro eruit
Zogenaamde open grenzen, dat was de afspraak
Zoek je naar een raakvlak, dan is nu de vlak raak
Recht in de roos en we bloeden vermiljoen
niet voor onszelf maar voor ons land, onze eigen kampioen
Steek een stokje ervoor maar dan wordt je gearresteerd
Als je bij de intocht van de Sint protesteert
Roep het van de daken of van de windmolen
Als ik jou was zou ik niet in Nederland komen wonen
Ik zal me schaamdoden ofwel doodschamen
om voor dit soort praktijken belasting te betalen
Ik koop vandaag een staatslot hopend dat het beter wordt
Maar als ik zeg wat ik denk dan word het niet gehoord
Ik koop vandaag een staatslot en ik hoop op een miljoen
Nederland is het land van de kleur vermiljoen
Ik keek de man een seconde of tien aan om erachter te komen of het gedicht nou eindelijk was afgelopen. Hij bleef stil – blijkbaar was het gedicht afgelopen. Ik bedankte hem vriendelijk en verplaatste me richting metrostation Coolhaven. Ik kwam thuis, ging zitten op de bank en stak een klassieke Marlboro aan. Ik naam de nicotine tot me en het sloeg in. De oude man met zijn vermiljoene tenue aan heeft gelijk.
Ik ben blij dat ik Nederland woon, we leven hier in luxe en we mogen eigenlijk niet klagen. Toch ben ik niet trots om Nederlander te zijn. Op het ene moment is de euforie aanwezig in mijn lijf en ben ik blij met het Nederlandse elftal. Op het andere moment kom ik een man tegen die mijn gevoel met 360 graden omdraait. De man had zo’n indruk op me gemaakt dat ik ging nadenken over hoe erg ik me schaam voor Wilders en de boodschap die hij verkondigt in het buitenland. Het zou kunnen dat mensen buiten Nederland de kleur vermiljoen koppelen aan racisme, en dat zou zonde zijn. Voor nu koppelt het buitenland vermiljoen aan winnaars, dat is mooi. Uiteindelijk zijn de voorspellingen van de man ook uitgekomen: we hebben de finale niet gewonnen en Mauro moest het land uit.
Voor mij is licht vermiljoen de kleur van ons land, de kleur die ons samenbrengt en een eenheidsgevoel creëert onder alle burgers van Nederland. Al is dit tijdens het WK, EK of Koninginnedag: we zijn in deze tijden allemaal gelijk aan elkaar. Het jammere van deze momenten is dat we alleen op deze dagen gelijk aan elkaar zijn.
Als alle Nederlanders zwavel zouden zijn en alle niet-Nederlanders kwikzilver, dan zouden we kunnen samensmelten tot een vermiljoen geheel. Helaas zijn we veel meer dan mineralen en is het nog steeds onmogelijk om voor een eeuwigheid een eenheidsgevoel te creëren. Toch is vermiljoen de kleur die het gevoel constant terug kan brengen. De kracht van kleur.
davidkoster.nl 