Verhuisd!

Waar is Ben Saunders? – #TVOH als hoogtepunt van je carrière

Een aantal maanden geleden, op de dag van de finale van The Voice zag ik een sarcastische tweet voorbijkomen waarin stond: “Aan alle deelnemers van the Voice of Holland-finale: veel succes vanavond en geniet ervan. Dit is nou het hoogtepunt van je carrière.” Het klinkt niet volledig sarcastisch tot je erover na gaat denken. Wat hebben talentenshows zoals the Voice, Idols en X-factor nou daadwerkelijk toegevoegd aan het muzikale aanbod van ons prachtige land? Vrijwel niks.

Ik ga er verder niet omheen draaien. Artiesten die voor een enkele avond a-artiesten zijn zwakken na zo’n finale af naar c- of d-artiesten. De winnaar van zo’n talentjacht krijgt als prijs een platencontract waarbij ze eerste een klein beetje buzzen maar een paar maanden later zwakken ze af en ze zijn ze nergens meer te zien. Waar is Ben Saunders tegenwoordig? Waarom scoort onze schattige Jamai geen hitjes meer? Zelfs de ex van Jamai, Dewi, heeft laatst meegedaan aan X-factor om een tweede top in haar carrière te bereiken. Helaas heeft het niet goed uitgepakt voor haar.

Er zijn ook uitzonderingen. Zo heb je soul-man Boris – a.k.a. Bo-Rush (slechtste artiestennaam ever) en Waylon. Boris kennen we van Idols, hij had terecht die finale gewonnen omdat deze jongen een echte goede stem en uitstraling had. Heel af en toe horen we iets van hem. Waylon, die meedeed aan Holland’s got Talent, heeft een platencontract bij Motown en brengt hele concrete, kwalitatief hoge platen uit.  Het heeft blijkbaar ook met doorzettingsvermogen en motivatie te maken.

Er gaan vele verhalen rond over de dwangcontracten van deze talentjachten, het lijkt mij dat de deelnemers stuk voor stuk volwassenen zijn die hun zelfstandige keuzes kunnen maken. Ze gaan er blijkbaar van uit dat als ze meedoen met zo’n televisieshow dat de faam wel naar ze toekomt. Nou, mooi niet. Was het maar zo makkelijk voor elke artiest, dan zouden we allemaal meedoen aan deze shows.

Maar komt zo’n televisiespektakel nou werkelijk neer op het vinden van talent? Ik dacht toch echt van niet. Deze John de Mol-uitvindingen – waarvoor louter respect trouwens – hebben het tot nu toe nog niet gewaagd om op zoek te gaan naar singer-songwriters die zelf de skill in handen hebben om eigen muziek te schrijven. Neen, we zijn verplicht te luisteren naar covers, of zoals we dat in Nederland graag ‘kuffers’ noemen. Nou, iedereen die ‘kuffers’ kan zingen mag zijn spreekwoordelijke koffers pakken en naar de televisiestudio gaan. Nog steeds geldt er een uitzondering voor Waylon en Boris.

Uiteindelijk gaan de ‘coaches’ en het publiek voor de zogenaamde superster: iemand die goede mediatraining heeft gekregen, witte tanden, grote bek en het liefst zo extravagant mogelijk. Om ons land te vertegenwoordigen in de globaliserende Voice of-series sturen we het liefst een niet-Nederlander naar de frontlinie en kijken we er verder niet meer naar om.

Je kan me voor gek verklaren maar ik heb geen idee wie dit jaar TVOH heeft gewonnen en het kan me eerlijk gezegd ook gewoon aan mijn reet roesten. Wie het ook mag zijn, over een half jaar is deze persoon niet relevant meer en dat heeft alles te maken met het gebrek aan talent. We pompen miljoenen kijkcijfers in dit programma zodat iedereen lekker z’n zakcentje kan verdienen maar nooit denken we erover terug dat het eigenlijk het meest nutteloze en talent verliezende programma ooit is.

Het mooiste aan het hele verhaal is dat dezelfde formule elke keer weer in een ander jasje wordt gestoken en het elke keer even populair is. Misschien is the Voice nog wel het populairste talentenjachtje van alle die er in Nederland zijn uitgevonden, maar alsnog. Waar de fuck is Ben Saunders?

Nostalgie, Ultra.

Minstens twee keer per week ga ik naar een platenzaak om me te laten bijpraten van de allernieuwste releases en ontwikkelingen in de muziekindustrie. Ik heb een vast adres voor vinyl en ik heb een vast adres voor al het overige: concertdvd’s, cd’s en speciale uitgaven. Ik liep laatst binnen bij het laatste adres en ik zag een box-set staan van 7-inches van Nirvana’s ‘Nevermind’. De box bevat alle singles uitgebracht in de begin jaren ’90 van dit legendarische album. Pink Floyd heeft precies hetzelfde gedaan, wat betekent dat er een gigantische markt voor is: een gerestaureerd object uit het verleden aanschaffen voor een belachelijk hoge prijs.

Voor de een creëert een gemodificeerde Datsun nostalgische gevoelens, voor de ander is het een ge-remasterde LP van Pink Floyd’s ‘The Wall’. Alle mode-bewegingen en / of trends die we om ons heen zien is een next-level versie van wat al eerder is gedaan. Onze zintuigen merken het niet direct, maar als je analyseert waar Lady Gaga door geïnspireerd is dan ga je dertig jaar terug in de tijd. Ook de hoge broeken voor vrouwen en de skinny jeans voor mannen stammen af van modetrends die al meer dan dertig jaar oud zijn. We kijken er verder niet naar om, omdat het aan ons wordt uitgeserveerd op een prachtig bord.

Nostalgie is overal in terug te vinden, al is het in auto’s, kleding of muziek. Het begint bij de trendsetters die zich sterk realiseren dat de consument van de jaren ’00 een zwak heeft voor nostalgie. Blijkbaar hebben de trendsetters een tekort aan creativiteit om een nieuwe trend te ontwikkelen die nog nooit eerder is uitgevonden. Critici ontdekken altijd wel bepaalde elementen in een nieuwe trend die zijn geïnspireerd door iets van zoveel jaar geleden. Trendsetters zijn tegenwoordig slimmer dan dat. Ze mengen zoveel mogelijk ouderwetsche bewegingen en maken er een enkel product van. Op die manier kan een criticus lang gaan zoeken naar de oorsprong van het nieuwe ‘hip’.

Als ik voertuigen en kledij even buiten beschouwing mag laten, dan zijn er twee kanten van de nostalgie in muziek als product te ontdekken. Tegenwoordig maken de Facebook-gebruikers onder ons graag de koppeling met Spotify. We loggen in op deze audiostreaming-dienst met ons Facebook-account zodat onze vrienden kunnen zien wat voor muziek we luisteren. Het grappige is dat we vijf van de tien keer op zoek gaan naar oude liedjes – hits uit onze jeugd – om terug te blikken op herinneringen die gekoppeld zijn aan bepaalde melodieën. De theme-song van Pokemon die we voorheen zochten op Youtube, zoeken we nu op Spotify omdat het daar wel te vinden is in de hoogste kwaliteit. Ook Frank Sinatra die we alleen maar met slecht geluid op Youtube kunnen aanschouwen, beluisteren we liever op Spotify – met name de ge-remasterde versies.

De keerzijde van dit verhaal is dat we vaker veranderingen zien in de platenzaken. Media Markt en Free Record Shop houden de speciaalzaken in de gaten want opeens maakt iedereen ruimte voor de vinyl-bakken. Sinds 2000 is vinyl zich gaan ontwikkelen tot marktniche binnen de muziekindustrie. We willen als consument toch iets vasthouden als we muziek kopen. Niet alleen vasthouden, maar ook de plaat uit de hoes halen en de naald erop leggen, zoals vroeger. Daarnaast willen we graag de maximale luisterkwaliteit van de muziek – dezelfde denkwijze als Spotify – binnen handbereik hebben. Verder maakt het niet zo heel veel uit van welke artiest deze plaat is. Al is het van Rats on Rafts – een jonge Rotterdamse band met een sound identiek aan Joy Division – of the Beatles – die al hun platen gerestaureerd laten drukken op vinyl. We willen vinyl omdat het innerlijk en het uiterlijk groot is en de nostalgie plakt eraan vast alsof het kauwgom is.

In alle uitvindingen die vanaf het millennium zijn uitgevonden is nostalgie te ontdekken: kijk maar goed in je omgeving. Uiteraard is er sprake van innovatie als je kijkt naar technologische middelen maar daarin schuilt dan weer de behoefte om iets uit je jeugd erbij te betrekken. Ik heb persoonlijk daar ook veel behoefte aan, ik draag er elke dag m’n steentje aan bij. Onlangs heb ik op mijn nieuwe Macbook Pro in de App Store het favoriete spelletje uit mijn jeugd gedownload: Worms. Daarnaast kan je tegenwoordig ook Quake of Doom spelen op je Macbook. Op mijn iPhone heb ik alle albums van the Beatles en the Clash staan, omdat ik behoefte heb aan inspiratie uit het verleden.

Het is louter-gezellig dat we teruggrijpen naar het verleden – Wacht. Louter? Bestaat dat woord nog steeds? – Ja, dat woord bestaat nog steeds. Ik heb het zojuist teruggebracht. Mieters toch? Zelfs in ons taalgebruik zijn de meest antieke woorden te vinden. Ons vocabulaire is hipper als we vergeten woorden en uitdrukkingen gebruiken. Vooral in het groepsproces is het zeer aanstekelijk, spontaan ontstaat er een olievlek die zich verspreid tot aan de taalgrens.

Kanye West is een prins als het op nostalgie neerkomt. Hij is de koning van het samplen wanneer hij beats produceert. Voor de productie van ‘Otis’ had hij een volledig nummer van Otis Redding gesampled. Voor velen is dit een belediging omdat hij over Otis Redding’s ‘Try a Little Tenderness’  heen rapt. Anderen zien dit als het ‘recyclen’ van een compositie: de oorspronkelijke muziek krijgt een andere functie in het nieuwe nummer. Het is maar hoe je het bekijkt, artiesten maken er tegenwoordig veelvuldig gebruik van.

Of je nou artiest bent of niet, we willen allemaal geïnspireerd worden door het verleden. Waarom is de Mini Cooper zo populair en waarom dragen we grote brillen zonder sterkte? Zijn we bewust bezig om de jaren ’60 terug te halen of is dit toevallig in elke sector een trend aan het worden? Het zetten van een trend is de mode van vandaag, elk jaar verandert het en er zijn miljoenen voorbeelden op te noemen. Sinds Jennifer Lopez zong dat we een nieuwe eeuw binnentraden is het onmogelijk om deze nostalgische dans te ontspringen: het is een ultra-trend waar we allemaal van consumeren.

The Black Keys – Lonely Boy

Eind december, begin januari

Gelukkig nieuwjaar, laat ik daar mee beginnen. Het is alweer een tijdje terug dat ik een stuk schreef hier omdat ik druk bezig ben met het ontwikkelen van mijn website. Die komt er binnenkort aan, gewoon omdat het kan. Het is ten slotte 2012 en vanaf dit punt is alles mogelijk.

Er moet eerst gezegd worden dat het een rechts jaar was, jammer genoeg. Helaas hebben we een rechtse regering die stukje bij beetje de kunst- en cultuursector wilt uitroeien. Ik zie het als een tekort in de ontwikkeling van de huidige regering dat ze hun horizon niet willen verbreden met de schoonheid van kunst- en cultuur. Op het ene moment zitten we te bakkeleien over Mauro, moet hij nou wel of niet het land uit? Vervolgens ontsnapt Mauro aan het mes en wordt er al gelijk een ander slachtoffer uitgekozen om het land uit te zetten.

Ook de populariteit van de PVV bleef groeien in 2011. Niet alleen in de afgelegen volksbuurten van ons prachtige landje maar ook in de Universiteiten verspreid door heel Nederland. De PVV, de meest rechtse partij in Nederland werd behandeld in een scriptie van een student politicologie van de Universiteit van Tilburg. De conclusie van de afgestudeerde: Nederland heeft te maken met een fascistische partij in een gevorderd stadium. De desbetreffende scriptie is inmiddels gepubliceerd en Geert Wilders heeft, zoals verwacht, infantiel gereageerd.

Dat de Nederlandse samenleving steeds rechtser wordt is goed te voelen in de kunst- en cultuursector. Alles waarmee we Nederland mooier en aantrekkelijker willen maken wordt weggezet als ‘linkse hobby’ en daar wilt de regering maar al te graag in gaan snijden. Zo verdwijnt er kunst waar er weer geld vrijkomt voor de topmanagers hun kerstbonus. Wat het ook is, we verliezen steeds meer en Nederland is er nog best wel tevreden onder. Ik ben ontevreden, en toch wil ik niet klagen. We mogen namelijk blij zijn dat de regering zo nu en dan een reality-check krijgt van het Nederlands rechtssysteem. De opstartsubsidie voor cultureel ondernemers (WWIK) werd vlak voor de jaarwisseling afgeschaft na het besluit van de Eerste Kamer. Per 1 januari zou deze stopzetting ingaan, maar de rechter vond dat te vroeg. “Het betekent dat het voorstel tot afschaffing van de wet, waar de Tweede en Eerste Kamer eerder mee akkoord gingen, door de rechter ongedaan is gemaakt voor kunstenaars die voor 1 januari 2012 een WWIK-uitkering toegekend hebben gekregen.”

Dit jaar is vanuit het oogpunt van de kunstenaar met een mooie wraakactie begonnen. Maar laten we vooral niet te vroeg juichen, Rutte is tevreden en Nederland is tevreden met Rutte. Het kan allemaal nog erger worden dan dat het al is. Op een gegeven moment moeten alle kunstenaars sponsors gaan zoeken om te overleven terwijl ze kunst maken voor het maatschappelijke geheel. De overheid doet alsof dit hun niks doet en gaat door met het snijden in de begrotingen.

We zijn pas aan het begin van 2012, wat staat ons te wachten dit jaar? Worden we nog rechtser? Gaan we mensen daadwerkelijk het land uitzetten? Of gaan we toch rekening houden met onze medemens en houden we rekening met het verleden van alle aanwezige rassen en religies? Dit jaar gaat in ieder geval veel kunstenaars bewegen die het zekere voor het onzekere nemen. Het ziet er naar uit dat de regering steeds minder belang legt bij de kunst- en cultuursector. Dit betekent dat we onze broek zelfstandig omhoog moeten houden en geen hulp van de regering kunnen verwachten.

In 2012 zijn we genoodzaakt om op zoek te gaan naar de meest creatieve oplossingen om te overleven in deze verwaarloosde sector. Het stimuleert ons, kunstenaars, om van onze reetjes af te komen en stappen te ondernemen. Laten we het negatieve omzetten naar iets heel erg positiefs, vooral dit jaar. De Maya-Kalender vanuit de Azteekse cultuur vertelt ons ten slotte dat we dit jaar er collectief aan gaan. Dus laten we het maximale halen uit 2012, met name de cultureel ondernemers.

Begin je eigen kunstenaarscollectief of maak een documentaire over het einde van de wereld: het maakt niets uit. Tweeduizend-twaalf wordt een productief jaar vol met levens-transformerende elementen, al betekent dit werken tot de dood. Het klinkt misschien morbide, maar zo is het niet bedoelt. Het gaat erom dat wij, als kunstenaars, nu niet moeten opgeven puur om een financiële kwestie die ons dwars zit. We moeten ons hoofd omhoog houden en realiseren dat het niet om het geld draait dat ons laat doen wat we doen. Het gaat om liefde en passie, geld daarnaast ontvangen is een nog prachtiger ding.

Je levert je passie in en je wilt er geld voor terug, dat is logisch. Dus je neemt stappen om deze droom om te zetten naar realiteit: het gaat niet automatisch gebeuren. De overheid gaat niet veranderen, dus moeten wij wel veranderen. We kunnen niet eeuwig blijven zeuren om een startersbudget dat we gratis en voor niks krijgen, we moeten doorgaan waar we eventjes stil zijn gaan staan. Schouders eronder en initiatieven nemen zodat wij en onze opvolgers tot in de eeuwigheid onze kunst- en cultuur kunnen voortzetten en vertellen aan de wereld wat wij voor waarde hebben toegevoegd aan de huidige kunst- en cultuursector. Dat is pas vooruitdenken en groeien als sector.

#YDML11 | Muziek uit 2011 op Spotify

Om de hele riedel af te sluiten heb ik voor het gebruikersgemak nog even al mijn favoriete muziek van 2011 in een lijst gezet op Spotify. Uiteraard zitten hier ook tracks bij die mijn top-tiens net niet hebben gehaald. Alles wat kwalitatief goede muziek was in mijn oren dit jaar staat erin. Check het uit en geniet van de kerst. En alvast een zeer gelukkig nieuwjaar!

Beluister mijn muzieklijst, ‘YDML11’ op Spotify door hier te klikken.

#YDML11 | Top Tien Albums 2011: Adele – 21 (#1)

Muzieklijstjes, jawel, het is weer zo ver. Het eind van het jaar nadert en het is tijd om de resultaten op te maken. Ik begin met vier losse categorieën die ik eigenlijk niet onder ‘tracks’ of ‘albums’ kon zetten: favoriete cover, remix, mixtape & EP. Vervolgens behandel ik mijn top tien tracks & albums. Fully Hand-picked. Vandaag is het de beurt aan het album van het jaar.

Adele releasde dit jaar haar ‘Greatest Hits’-album. Dit album is het best verkochte album ter wereld sinds 2004. Ook is dit album het best verkochte album van het jaar. Misschien heeft dat iets te maken met de eerlijkheid van haar muziek. Misschien heeft dat te maken met Rick Rubin achter de knoppen. Misschien heeft dat iets te maken met kwaliteit. Ach, wat een plaat. Fijne kerst iedereen!

Download & beluister ‘21′ van Adele op Spotify door hier te klikken.

#YDML11 | Top Tien Albums 2011: Jay-Z & Kanye West – Watch The Throne (#2)

Muzieklijstjes, jawel, het is weer zo ver. Het eind van het jaar nadert en het is tijd om de resultaten op te maken. Ik begin met vier losse categorieën die ik eigenlijk niet onder ‘tracks’ of ‘albums’ kon zetten: favoriete cover, remix, mixtape & EP. Vervolgens behandel ik mijn top tien tracks & albums. Fully Hand-picked. Vandaag is het de beurt aan #2 van mijn Top Tien Albums van 2011. 

Bij Watch The Throne heb je twee artiesten die precies hetzelfde doen, feitelijk qua status op hetzelfde niveau zitten – de een wat minder dan de ander – en die hun krachten bundelen op een album. Bij deze samenwerking verwacht het publiek een orgasme in zijn oren maar uiteindelijk wordt het een doodgewoon hiphopalbum, en er is niks mis met doodgewone hiphop. Na veel kritiek op het duo die zichzelf ‘The Throne’ noemt, concludeert de media dat ‘Watch The Throne’ toch ‘een van de belangrijkste hiphop-albums is aller tijden.’ Het omschrijft dat we als muziekliefhebbers veel meer hadden verwacht van zo’n muzikale ontmoeting, maar dat we eigenlijk niet mogen klagen over het resultaat. Ik benoemde ‘Otis’ al eerder tot mijn favoriete track van 2011, dat maakt het logisch dat deze geniale plaat op nummer twee staat in mijn lijstje.

Download & beluister ‘Watch The Throne’ van Jay-Z & Kanye West op Spotify door hier te klikken.

#YDML11 | Top Tien Albums 2011: Mastodon – The Hunter (#3)

Muzieklijstjes, jawel, het is weer zo ver. Het eind van het jaar nadert en het is tijd om de resultaten op te maken. Ik begin met vier losse categorieën die ik eigenlijk niet onder ‘tracks’ of ‘albums’ kon zetten: favoriete cover, remix, mixtape & EP. Vervolgens behandel ik mijn top tien tracks & albums. Fully Hand-picked. Vandaag is het de beurt aan #3 van mijn Top Tien Albums van 2011. 

Er is veel goede metal uitgekomen dit jaar, voornamelijk via Roadrunner Records. Denk hierbij aan Devildriver, Trivium en Machine Head. Ook Mastodon is sinds dit album, ‘The Hunter’, een onderdeel van het Roadrunner-roster. Ik zat er zelf al jaren op te wachten omdat ze al die jaren onwijs goed zijn gebleven en het nu toch echt wel tijd werd dat ze bij deze gigant gingen tekenen. Dus ik was blij dit jaar. Toch was het moeilijk om een enkele metal-plaat in dit lijstje te doen, gezien mijn metal-liefde. Velen zullen mij waarschijnlijk raar aankijken omdat ik het over ‘metal’ heb en over Mastodon. Voor mij is Mastodon gewoon een metalband met geweldige songwriting-skills. Het spijt me, metal-fans, dat ik jullie zo beledig hiermee. Maar voel je niet beledigt. Mastodon dropte die jaar hun meest toegankelijke album ooit en het is een kristal die ik om mijn vinger zou doen. Als ik kijk naar hoeveel van mijn Facebook-vrienden dit jaar dit album hebben beluisterd op Spotify denk ik dat zij zich wel kunnen vinden in deze keuze, een terechte numero drie.

Download & beluister ‘The Hunter’ van Mastodon op Spotify door hier te klikken.

#YDML11 | Top Tien Albums 2011: Foo Fighters – Wasting Light (#4)

Muzieklijstjes, jawel, het is weer zo ver. Het eind van het jaar nadert en het is tijd om de resultaten op te maken. Ik begin met vier losse categorieën die ik eigenlijk niet onder ‘tracks’ of ‘albums’ kon zetten: favoriete cover, remix, mixtape & EP. Vervolgens behandel ik mijn top tien tracks & albums. Fully Hand-picked. Vandaag is het de beurt aan #4 van mijn Top Tien Albums van 2011. 

Beste Foo Fighters plaat ooit, zonder twijfel. Terug in de studio met producer Butch Vig (die overigens ook ‘Nevermind’ van Nirvana had geproduceerd back in the day). Mooiste aan de plaat is zeker de samenwerking met Krist Novoselic, ex-bassist van Nirvana. De plaat is een en al Nirvana, vind ik dan. Het is rauw, het is ‘post-grunge’ en het is analoog als een motherfucker. Genieten geblazen. Als je het album nog niet heb gecheckt, ben je een loser.

Download & beluister ‘Wasting Light’ van Foo Fighters op Spotify door hier te klikken.